શીતવન જ્યારે ઘેરે જન મન વન ને ત્યારે
પર્ણ સૌ પહેલા ખરઁતા, ટહુકો તે પાનખરનો.
પીળુડા પાઁદડાને ઓઢી, લાજ રે કાઢી ઉભી
ધરતી જુઓને સ્વીકારે મલાજો પાનખરનો.
પીયુ હોયે પરદેશ ને ઉઁડો વિરહ હોયે જ્યારે
હૈયુ રડતુ અને ત્યારે વાઁક દેખાતો પાનખરનો.
ઋતુ સદા બદલતી રહે, ન કર દુ:ખ સખી!
ક્યાઁ રહે છે સમય એક સરખો, કો’ પાનખરનો.